Śląski strój ludowy ma sporo odmian, strój rozbarski to najbardziej klasyczna z nich. Na stój rozbarski męski składają się ciemna sukienna kamuzeli (czyli marynarka), brzuślek (kamizelka), koszuli, jedbowka (chustka wiązana wokół szyi), spodnie jelynioki i buty kropy albo spodnie bizoki i buty sztyblety oraz nakrycia głowy - kpelusza kani lub okrągłej czapki (tworzówki lub tchórzówki). Żeński posiada trzy odmiany. To zestawy, w których h wystepują kiecka, zopaska, kabotek i wierzcheń; kiecka, zopaska i jakla; kiecka, zopaska, kabotek i merynka.
Obecnie strój rozbarski można ujrzeć głównie podczas uroczystości. Często kościelnych, jak np. słynny odpust w Świętochłowicach-Lipinach i święcenie pokarmów w Wielką Sobotę w kościele św. Jacka w Bytomiu. Ta druga posiada szczególny koloryt, bowiem odbywa się właśnie na Rozbarku (dawniej wsi, obecnie dzielnicy Bytomia), który dał nazwę charakterystycznej odmianie stroju ludowego Ślązaków.
Rozbarską tradycję święcenia pokarmów w strojach ludowych zapoczątkowano dziiesięć lat temu, w 2012 roku. Inicjatorami tego pięknego zwyczaju byli Adam i Piotr Mankiewiczowie z Muzeum Chleba i Ciekawostek w Radzionkowie oraz ks. Tadeusz Paluch, ówczesny proboszcz kościoła św. Jacka. Świątynia na Rozbarku rokrocznie przyciąga w Wielką Sobotę także mieszkańców innych śląskich miejscowości, przybywających w stroje ludowe, by właśnie tam święcić pokarmy. Rozbarskie ceremonie przyjeżdżają też podziwiać turyści i miłośnicy śląskiej kultury.
